حاچ محمد تقی (1305-1236 ش)، شاعر، متخلص به شوریده. ملقب به مجدالشعرا و فصیح‌ الملك. در شیراز به دنیا آمد نسبش به اهلی شیرازی صاحب مثنوى «سحرحلال» مى‌رسد. در هفت سالگى بر اثر مرض آبله كور شد. پدرش را در نه سالگى از دست داد و سرپرستى وى را داییش بر عهده گرفت شوریده هوش سرشارى داشت و با این كه نابینا بود به فراگیرى علوم ادبى پرداخت و در مدت كوتاهى در شعر و شاعرى بلندآوازه گردید و اشعارش بر زبانها افتاد در سال1311 ق همراه حسینعلى خان نظام‌ السلطنه مافى از شیراز به تهران آمد و نزد میرزا على‌ اصغر خان اتابك تقرب یافت و به ناصرالدین‌شاه و مظفرالدین‌ شاه معرفى شد شوریده آن دو پادشاه را مدح گفت. مورد توجه ناصرالدین‌شاه قرار گرفت و از جانب وى ملقب به مجدالشعرا و سپس فصیح ‌الملك شد و قریه بورنجان فارس بدو بخشیده شد شوریده در قصیده و غزل و طنز و مطایبه دستى قوى داشت مخصوصاً در سرودن اشعارى كه متضمن كلمات عامیانه و اصطلاحات اهالى فارس است مهارت فراون داشت.در اواخر عمر تولیت افتخارى مقبره سعدى را پذیرفت ودر تعمیر آن كوشش فراوان كرد وی در شیراز درگذشت و در جوار قبر سعدى دفن شد. برخى شاعران، از جمله: شعاع ‌الملك محمدجواد كمپانى، وحید دستگردى، عباس فرات یزدى، عبر نایینى با او هم عصر بوده و در مرگ براى وى مرثیه سرودند آثار بر جاى مانده از او: دیوان شعر غزلیات؛ «آذر» كه هر دو چاپ شده‌ اند؛ «كشلف المواد»، در ماده تاریخ هاى مختلف؛ «نامه ‌ى روشندلان» در شرح حال نابینایان معروف. وى «كلیات سعدى» را به دستیارى مرحوم میرزا محمود ادیب خوشنویس با مقابله با نسخه ‌هاى خطى و مدد از ذوق سلیم فطرى تصحیح كرد و در چاپخانه‌ ى مظفرى بمبئى به چاپ رسانید